köden esintiler ile başlayayım biraz.
çocuklar hep köye gimek isityorlar çünkü dur araba geldi, yok seni kaçırırlar uzaklara gitme , yanımızdan ayrılma, onu yapma bunu yapma diyen yok. çocuğunun günün sıkıntılı zamanından kalan belkide hafta bir gittiği yer park yada büyük alışveriş merkezlerinin içinde 200-250 metrekarelik oyun alanı var.
onuda ağız tadıyla oynayamıyor zaten.
ama köy öylemi her taraf oyuncak, her taraf bedava oyun alanı hele bir de kafa dengi arkadaş olursa ooo yemek, içmek yatmak ikinci plana kalıyor.
yukarıda görüldüğü gibi bizimkilerin elinde bir çomak kırmızılı olan yiğenimin ayağının altında yuvarlak bidon kapağı artık ne oynuyorlarsa bu şekilde bilmiyorum, eğleniyorlar ya tek amaç bu... .
bir ara evde ne buldularsa el arabasına koyup biz bunları satacağız dediler iki saat belkide dolaştılar 10 hanelik köyde kimseyide ikna edememişler. en sonunda çocuk sevindirmenin ne kadar sevap olduğunun farkında olan köy imamı bizimkilere 2 şer lira veriyor . ama akşama dutumu isterim . yani bizimkiler veresiye mal satıyorlar. sözünü tuttu ama babamın tarktörüne binip yarım saatlik gezintiden sonra dut ağacının altına park edilen traktörün kasasında dutları toplayıp hocaya borçlarını ödediler. alan ve veren memnun birde kazanclı çıktılar. kızım para olunca ıvır zıvır almaya giderdi kendi parasını kazanınca ben bunu kumbarama atayım en iyisi dedi.
işte bir hafta sonumuzda böyle geçti
BYE
